του Νίκου Παναγιωτίδη

(Επιλογή κειμένων του σχετικά με την ανάγκη της στήριξης του ιδρυθέντος Συλλόγου Αποφοίτων Ωδείων και Μουσικών Σχολών)
Μάιος-Ιούνιος 2019

Ι. «ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΩΔΕΙΑ»…

Αξιοπρέπεια. Ήταν η λέξη που ακούστηκε ίσως συχνότερα από κάθε άλλη, εκτός ορολογίας, στη συνάντηση των μουσικών την περασμένη Κυριακή. Εκεί που έγιναν κάποια ακόμη βήματα για την ίδρυση του Σωματείου των Αποφοίτων Ωδείων. Αξιοπρέπεια…

Έβλεπα ανθρώπους (κατά μεγάλο μέρος) άμαθους στο συνδικαλισμό και τα σωματεία, τις αγωνιστικές συσπειρώσεις και τις διαδηλώσεις. Αλλά, πρωτίστως, ανθρώπους προσβεβλημένους! Εγώ τους μιλούσα για οργάνωση, επαγγελματικά δικαιώματα – κι όχι πως δε μ’ άκουγαν δηλαδή, αλλά ένιωθα πως …άλλο τους έτρωγε.

Ναι, ξέρουμε τι γίνεται στα Ωδεία. Φυσικά και ξέρουμε. Υπάρχουν και δάσκαλοι ανεπαρκείς, γίνονται και «ελαστικές» εξετάσεις, δίνονται και τίτλοι που δεν αξίζουν. Και πρέπει ασφαλώς να βρούμε τρόπους να εξαλείψουμε τα φαινόμενα. Αλλά δε μπορεί επ’ ουδενί να καταδικάζεται ένας ολόκληρος κόσμος μουσικών στην απαξίωση ότι τα διπλώματα τα «παίρνει νύχτα», όπως λέγαμε παλιά για τους οδηγούς.

Με την ίδια άνεση μπορώ κι εγώ να πω ότι και στα Πανεπιστήμια «ξέρουμε τι γίνεται» – και δεν εννοώ της μουσικής. Εκεί, δηλαδή, όλοι άριστοι είναι; Δεν αποφοιτούν και ημιμαθείς; Μήπως δεν υπάρχει μιά …»ζωντανή» αγορά καλογραμμένων εργασιών;! Μέχρι και καθηγητές να πουλάνε θέματα εξετάσεων έχει συμβεί να συλληφθούν. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό, ότι «στα Πανεπιστήμια αγοράζουν τα πτυχία»;; Ή ότι μπορεί να ζητηθεί να επανεξεταστούν για να διαπιστωθεί αν έχουν αγοράσει εργασίες ή θέματα; Όχι βέβαια. Μόνο με τους μουσικούς έχει βρεθεί η «ευκολία».

Τα ψέματα τελείωσαν: Δεν θα ανεχθούμε από κανέναν να μας αμφισβητεί και να μας λοιδωρεί συλλήβδην ως υπόπτους λαθροχειρίας, ως ελλιπών γνώσεων, κατωτέρας μορφώσεως ή ακατάλληλους για την εκπαίδευση. Από κανέναν! Και μάλιστα με «επιχείρημα» ότι οι σπουδές μας δεν είναι τυπικά διαβαθμισμένες, σαν να είναι αυτό δική μας ευθύνη.

Δεν είμαστε αμόρφωτοι, είμαστε καλλιτέχνες. Σπουδάζουμε επί πολλά χρόνια, με ατελείωτες ώρες μελέτης, καλλιεργώντας έναν ιδιαίτερα σύνθετο συνδυασμό γνώσεων και δεξιοτήτων. Αποκτάμε τους τίτλους σπουδών μας με πολύ απαιτητικές εξετάσεις που δύσκολα βρίσκει κανείς στις πιο φημισμένες σχολές του κόσμου. Και έχουμε επιτέλους την αξίωση να το σέβονται όλοι αυτό. Δεν είναι έπαρση, είναι θέμα αξιοπρέπειας.

Και, να ξέρετε: οι πραγματικοί μουσικοί δε φοβόμαστε την αξιολόγηση, κάθε άλλο – τη ζούμε άλλωστε στην καθημερινότητά μας. Δε ζητάμε να μας πάρει και να μας «διορίσει» κανείς πουθενά, χωρίς να κριθούμε. Δεν θα ανεχθούμε όμως άλλο τον υποβιβασμό και τον αποκλεισμό μας: θα διεκδικήσουμε μέχρι τέλους την αναγνώριση των δικαιωμάτων μας και την επαγγελματική μας κατοχύρωση.

Αυτή τη φορά, μιά για πάντα.