του Κώστα Γρηγορέα

Απρίλιος 2019

Τα ωδεία της Ελλάδας παρέχουν μουσική εκπαίδευση υψηλοτάτου επιπέδου εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα. Λειτουργούσαν πάντοτε υπό την εποπτεία του Υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο επικυρώνει με την σφραγίδα του Ελληνικού Κράτους τους τίτλους αποφοίτησης από αυτά. Με αυτόν το τρόπο πιστοποιούνται όλοι οι μουσικοί της νεότερης Ελλάδας που στελεχώνουν τα εκπαιδευτικά μουσικά ιδρύματα και φυσικά οι μουσικοί που συμμετέχουν στις κρατικές η άλλες ορχήστρες και γενικότερα στα μουσικά δρώμενα της χώρας. Με τον ανώτερο εξ αυτών των τίτλων, δηλαδή το Δίπλωμα, ο μεγαλύτερος αριθμός διαπρεπών Ελλήνων μουσικών έγινε δεκτός στις μεγαλύτερες ακαδημίες του Κόσμου.

Με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, υπήρξε κάποια στιγμή ένα νέο δεδομένο: Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα μουσικής είναι πλέον απαραίτητο να είναι υπό την εποπτεία του Υπουργείου Παιδείας και όχι του Υπουργείου Πολιτισμού. Άρα έπρεπε το κάθε κράτος-μέλος να εναρμονιστεί σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, την οποία θα ρυθμίσουν όπως είναι αυτονόητο, τα δυο αρμόδια «συγγενικά» υπουργεία: Το Πολιτισμού, υπό την εποπτεία του οποίου λειτούργησαν έως εδώ τα ωδεία και Παιδείας, το οποίο πρέπει να τα ενσωματώσει στο σύστημα του, μέσω μιας διαβάθμισης και αντιστοίχισης των σπουδών τους.

Σε άλλες χώρες το θέμα αυτό ρυθμίστηκε με τρόπους όπου δεν αδικήθηκαν οι προερχόμενοι από τα ωδεία. Με βιαστικές αλλά «νόμιμες» διαδικασίες, μετέτρεψαν Colleges, Concervatoires, Academies σε Πανεπιστήμια ή Πανεπιστημιακές σχολές. Εδώ πήγε λοιπόν να γίνει κάτι επί υπουργού Μικρούτσικου, όμως οι αντιθέσεις του χώρου και οι μικροπολιτικοί σχεδιασμοί δεν επέτρεψαν την εξέλιξη του σχεδίου, ώστε με μια νόμιμη και μέσω αξιολογήσεων διαδικασία να μετατραπούν τα μεγάλα και έχοντα τις προδιαγραφές ωδεία σε σύγχρονες Μουσικές Ακαδημίες.

Έχοντας όμως ως δεδομένο ότι πολλοί άνθρωποι της Τέχνης βρίσκονται μέσα στο χώρο της σημερινής κυβέρνησης, υπήρξε η ελπίδα ότι θα δούμε τώρα κάποια κίνηση ώστε να εναρμονιστούμε επιτέλους με την υπόλοιπη Ευρώπη, και όχι μόνο. Αντ’ αυτού, είδαμε έκπληκτοι να προωθείται ξαφνικά ένας πρόχειρος νόμος για ένα ακαθόριστο Πιστοποιητικό Μουσικών Γνώσεων, χαμηλότατου επιπέδου σε σχέση με το επίπεδο των ωδείων, ακόμη και των πλέον αδυνάτων από αυτά. Το οποίο πιστοποιητικό θα χορηγείται σε οποιονδήποτε πληρώσει ένα παράβολο και δώσει κάποιες αστείες εξετάσεις. Δηλ. μια μεθόδευση που πάει να μπαλώσει με τον πιο άθλιο τρόπο την κατάσταση, ακυρώνοντας επί της ουσίας και τα ωδεία ως μουσικά ιδρύματα επιπέδου, αλλά και τους εργαζόμενους σε αυτά. Και φυσικά και τις χιλιάδες των αποφοίτων που για 100 και πλέον χρόνια σπούδαζαν εκεί με επιτυχία.

Τώρα λοιπόν που φαίνεται πως μάλλον κατακάθεται ο κουρνιαχτός από την οργή που προκάλεσε η προσπάθεια να εμφανιστεί (με λανθασμένο τρόπο όπως απολογείται επισήμως το Υπουργείο Παιδείας) το νέο Πιστοποιητικό Μουσικών Γνώσεων ως η συνολική λύση στην υπόθεση της διαβάθμισης των μουσικών σπουδών, θέλω κι εγώ, ως επί 40 χρόνια καθηγητής μουσικής, να καταγράψω τις σκέψεις μου. Όχι στο facebook, το οποίο βοηθάει στην συζήτηση αλλά ταυτόχρονα βοηθάει και στο να ξεθωριάσει η βασική ουσία ενός προβλήματος, ανάμεσα σε προσωπικές εμπειρίες και σεβαστά προσωπικά προβλήματα. Χωρίς να μπορώ όμως να αποφύγω δυστυχώς την αναφορά σε γεγονότα τα οποία ο μέσος αναγνώστης δεν μπορεί να γνωρίζει, όμως μπορεί εάν ενδιαφέρεται να διαβάσει στο διαδικτυακό μουσικό περιοδικό Tar το οποίο φιλοξενεί πληροφορίες και διάφορες απόψεις επί του θέματος. Η απλώς να παρακάμψει τις λεπτομέρειες, εάν ενδιαφέρεται να αποκομίσει μια γενική άποψη του προβλήματος.

Ίσως και να χρωστάμε τελικά υποχρέωση στους ελάχιστους αυτούς ανθρώπους που, αν και δηλώνουν συνεργάτες μιας Αριστερής Κυβέρνησης, προσπάθησαν με συντεχνιακού τύπου αυθαίρετο και αυταρχικό τρόπο να περάσουν ως νόμο μια σύντομη έκθεση ιδεών (τους) απαξιώντας να κάνουν την παραμικρή συζήτηση με φορείς και γενικότερα με ανθρώπους απείρως πιο καταξιωμένους στο χώρο της μουσικής από αυτούς. Η αντίδραση που ξεσήκωσε αυτή η εν κρυπτώ μεθόδευση ήταν επιτέλους αυτό που χρειαζόταν ώστε να εγκαταλείψει ο καθένας μας τον καλλιτεχνικό του μικρόκοσμο και να καταλάβουμε όλοι μαζί εμείς της μουσικής εκπαίδευσης πως το πράγμα στο χώρο μας «δεν πάει άλλο». Για όλους, όχι μόνο για τους ωδειακούς, αλλά και τους καθηγητές των σχολείων και τους καθηγητές των πανεπιστημίων. Αλλά και όλους τους μουσικούς που επαγγελματικά βαδίζουν βάσει τίτλων σπουδών κι όχι ως εμπειροτέχνες (αυτός ο χαρακτηρισμός εννοείται πως δεν θεωρείται από εμένα ούτε κατ’ ελάχιστον υποτιμητικός). Δεν είναι δυνατόν ένας κλάδος να έχει χωριστεί σε «επαγγελματικές παρέες» και το Κράτος αντί να βρει λύση όπως υποχρεούται, με ανεύθυνες ενέργειες να ρίχνει περισσότερο λάδι στη φωτιά.

Το Κράτος υποχρεούται πλέον να εναρμονιστεί στους νέους κανονισμούς της ΕΕ περί διαβάθμισης των σπουδών εν γένει. (Βλέπε Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Επαγγελματικών Προσόντων).

Στον τομέα μας θεωρήθηκε από κάποιους, μάλλον επιπόλαιους, ότι αυτό μπορεί να λυθεί απλά (και στη ζούλα αν θέλω να γίνω και πιο αυστηρός) με την έμμεση ακύρωση, επί της ουσίας, των τίτλων «εκτός Υπουργείου Παιδείας» (δηλαδή Ωδεία), μέσω μιας διαδικασίας πιστοποίησης, στην οποία κατά τα λεγόμενα των εμπνευστών της θα μπορεί να συμμετάσχει οποιοσδήποτε θεωρεί ότι κατέχει μουσικές γνώσεις: από αυτόν που τις απέκτησε μέσω Youtube, μέχρι τον Λεωνίδα Καβάκο. Δηλαδή μια διαδικασία εξετάσεων για πιστοποίηση επιπέδου 5 (βλ. παραπάνω) η οποία, για να μιλάμε στη γλώσσα μας, είναι επί της ουσίας κάτι αντίστοιχο με το υψηλότερο grade ABRSM, δηλ. το 8. Αυτό θεωρώ πως δηλώθηκε καθαρά από τους εμπνευστές του πιστοποιητικού, όταν γράφτηκε πως «χρησιμοποιήθηκε η εμπειρία από καταξιωμένα συστήματα του εξωτερικού». Είναι γνωστό ότι το ABRSM είναι το νο.1 παγκοσμίως αποδεκτό. Το οποίο grade 8 λοιπόν, είναι το ανώτερο που μπορεί να πάρει κάποιος στην Βρετάνια, αλλά και παγκοσμίως μέσω εξεταστικών κέντρων, εκτός των ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Στη δική μας τη γλώσσα πάλι, άντε να είναι μια εύκολη Β’ Ανωτέρα ελληνικού ωδείου (δείτε τις απαιτήσεις για Grade 8 κιθάρας).

(Εδώ να τονίσω ότι κατά τη διάρκεια της διαδικασίας «μαζέματος» από το Υπ. Παιδείας της αντίδρασής μας, ειπώθηκε πως «θα γίνει προσπάθεια να είναι επιπέδου πτυχίου ενός ελληνικού ωδείου». Αυτό είναι παντελώς άκυρο και αυθαίρετο, καθότι είναι ξεκάθαρο το τι είναι το επίπεδο 5 (βλ. παραπάνω). Όλα αυτά τα επίπεδα που θεσπίστηκαν (1-8) έχουν πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές, δεν είναι μπουγάτσα ώστε ο κάθε κλάδος να τα απλώνει έως εκεί που βολεύεται).

Άκυρο λοιπόν και απαράδεκτο το Πιστοποιητικό 5, τουλάχιστον στην μορφή που προτείνεται. Η μονή περίπτωση να γίνει αποδεκτό είναι εάν είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται να αφορά αποκλειστικά και μόνο όσους θέλουν πιστοποίηση για πρόσληψη στο δημόσιο για συγκεκριμένη χρονιά και διαδικασία. Δεν μπορεί να έχει ισόβια ισχύ, διότι τότε είναι ξεκάθαρα τίτλος σπουδών.

Κάθε εργοδότης έχει το δικαίωμα να ελέγξει σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή την επάρκεια αυτού που θα προσλάβει, ανεξαρτήτως από τους τίτλους και το βιογραφικό. Είναι αδιανόητο όμως εάν ένας εργοδότης δεν σε προσλάβει διότι πχ καλύφθηκαν οι θέσεις, παρόλο που ήσουν επαρκής, να σου δώσει ένα πιστοποιητικό επιπέδου χ ώστε να μη χρειαστεί να σε ελέγξει ο επόμενος εργοδότης.

Οπότε φτάνουμε στον πυρήνα του προβλήματος: Δηλ. δεν πρέπει να υπάρχει κάποιο σύστημα αξιολόγησης που να αντιστοιχεί στους νέους ευρωπαϊκούς κανονισμούς;

Μα σαφώς ναι. Αλλά όμως, υπάρχει ήδη! Έχει την στρογγυλή σφραγίδα του ελληνικού κράτους, η οποία βρίσκεται σε όλα τα διπλώματα και πτυχία των ωδείων τα οποία εδώ και περισσότερο από 100 χρονιά εκπαιδεύουν τους μουσικούς που έκτισαν τη ελληνική υπόσταση στη Μουσική Τέχνη. Ωδείο τέλειωσε ο Σκαλκώτας, ωδείο η Κάλλας, ωδείο ο Μητρόπουλος, ωδείο ο Καβάκος. Βάσει του ωδειακού τίτλου έγιναν (γίναμε) δεκτοί, μετά από ακρόαση ως είθισται, στα μεγαλύτερα μουσικά ιδρύματα της Υφηλίου.

Βάσει του ωδειακού τίτλου στελεχώθηκαν (στελεχώσαμε) ορχήστρες και χορωδίες της χώρας. Βάσει του ωδειακού τίτλου στελεχώθηκαν (στελεχώσαμε) τα Μουσικά Γυμνάσια και Λύκεια. Βάσει του ωδειακού τίτλου στελεχώθηκαν (στελεχώσαμε), σε μεγάλο βαθμό, τα Μουσικά Πανεπιστήμια, και καλύπτουμε τα κενά τους. Βρείτε λοιπόν κύριοι της εξουσίας ποια θα είναι η αντιστοιχία των παλαιότερων τίτλων με τους νέους. Είναι πολύ απλό. Αυτή είναι η δουλειά σας, γι’ αυτό σας ψηφίζουν κάποιοι και κυρίως γι’ αυτό σας πληρώνουν όλοι! Ένα χωριό είμαστε, γνωρίζετε ποιοι είναι οι «πρώτοι τη τάξει». Καλέστε τους να ελέγξουν και να αξιολογήσουν. Ό,τι είναι παράτυπο ή ύποπτο να ακυρωθεί κι οποίος θεωρεί ότι θίγεται ας πάει στα δικαστήρια. Αλλιώς, αν θεωρηθεί πως όλα τα διπλώματα ωδείων είναι παράτυπα, τότε θα πάμε όλοι εμείς οι θιγόμενοι στα δικαστήρια εναντίον σας. Είτε αυτά είναι ελληνικά είτε ευρωπαϊκά.

Κι εδώ ας μείνουμε λίγο στη σχετική εξυπνάδα-καραμέλα κάποιων: «Μα στα ωδεία έχουν δοθεί τίτλοι με όχι σωστά κριτήρια από ανίσχυρες επιτροπές». Είναι ένα επιχείρημα το οποίο μπορεί να έχει καλλιτεχνική ή ηθική σημασία σε μια κουβέντα καφενείου, όμως δεν μπορεί να είναι επιχείρημα για την τυπική εγκυρότητα τίτλων. Εκτός εάν υπάρχουν συγκεκριμένες αποδείξεις περί αυτού. Άρα η ακύρωση ενός τέτοιου τίτλου είναι και αυτονόητη και πρακτικά εύκολη.

Διότι με το «έχω ακούσει» δεν απονέμεται δικαιοσύνη. Κι εγώ θα μπορούσα να πω ότι έχω ακούσει ότι στα «άγια» ελληνικά πανεπιστήμια η πτυχιακή εργασία στην πιάτσα πάει γύρω στο 500αρικο έως 1000ρικο. Και οι άλλες εργασίες μαθημάτων με τη σελίδα. Κι έχω ακούσει για καθηγητές με τιμολόγιο για ιδιαίτερα και βαθμό. Κι έχω ακούσει για πολιτικές νεολαίες που έχουν και σχετικά συνεργεία υποστήριξης μελών. Κι έχω ακούσει…..κι έχω ακούσει… Κι άλλα πολλά που έχω ακούσει, όμως καθότι δεν μπορώ να τα αποδείξω με στοιχεία, αρκούμαι να τα συζητώ με φίλους ως μια ακόμη παθογένεια ενός γενικότερου συστήματος ελέγχου της νομιμότητας σε μια σύγχρονη πολιτισμένη χώρα.

Όμως, επί του ηθικού κι όχι του τυπικού μιλώντας (το οποίο τυπικό επαναλαμβάνω το θεωρώ αδιαμφισβήτητο και μόνο δικαστήριο και βάσει αποδείξεων μπορεί να το ακυρώσει) θα ήθελα να το αναλύσω λίγο περισσότερο. Εμείς που έχουμε πολυετή επαγγελματική παρουσία στα ωδεία ξέρουμε πολύ καλύτερα τα προβλήματα τους και είμαστε οι πρώτοι που θέλαμε πάντα τον αυστηρό τους έλεγχο, ώστε οι μαθητές που με την αξία τους παίρνουν πχ ένα «άριστα», αυτό να έχει πραγματική σημασία και να μην ευτελίζεται από άλλα δήθεν «άριστα» που πιθανώς δίνονται με ευκολία. Άρα το αληθινό άριστα να μετράει περισσότερο στην αγορά εργασίας. (Καθότι για την αγορά εργασίας συζητάμε, όχι για το βιογραφικό ούτε για το τι μπορεί να αποδείξει ένας καλλιτέχνης «επί σκηνής». Εκεί κανείς δεν βγαίνει ως γνωστόν να παίξει με το πτυχίο του σε κορνίζα παραδίπλα).

Είναι λοιπόν πολύ γνωστό ποιοι είναι αυτοί που παλεύουν (παλεύουμε) στις επιτροπές των ωδείων ώστε να υπάρχει υψηλό επίπεδο. Βγάζοντας μάλιστα μονίμως «το φίδι από την τρυπά» για λογαριασμό ενός εποπτεύοντος Υπουργείου Πολιτισμού που μας διορίζει μεν ως εξεταστές, όμως ως αρχή εκπροσωπείται από έναν υπάλληλό του που, αν και πολλάκις είναι σχετικότατος με το αντικείμενο, δεν έχει καμία αρμοδιότητα πέραν του να ελέγξει το τυπικό και μόνο των εξετάσεων. Το πρόβλημα λοιπόν δεν μπορεί πάρα να είναι στο κράτος (δηλ. στις υπηρεσίες του που επιβλέπουν και σφραγίζουν τους τίτλους) το οποίο αφήνει να λειτουργούν παράλληλα επιτροπές «δυο ταχυτήτων». Του ιδίου κράτους στο οποίο ανήκουν και τα δύο συναφή υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού.

Αντί λοιπόν το κράτος να διορθώσει την ανευθυνότητα που ενίοτε δείχνει, ποια είναι η λύση που προτείνεται; Μα η απαράδεκτη πρόταση για την επί της ουσίας ακύρωση όλων των τίτλων σπουδών των ωδείων, που το ίδιο το Κράτος έχει εγκρίνει! Και η επανεξέταση όλων των μουσικοπαιδαγωγών, καθότι η ΕΕ πλέον το θέτει ξεκάθαρα (βλέπε παραπάνω) ότι αν τα προσόντα τους δεν διαβαθμιστούν στην εκπαιδευτική κλίμακα του Υπουργείου Παιδείας, παύουν να έχουν υπόσταση για δικαίωμα εργασίας στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας αλλά και της ΕΕ. Κι αυτό δηλαδή, (η ακύρωση) επειδή «κάποιος» άκουσε «κάτι» που έγινε «κάπου»; Ε τότε λοιπόν αφού αποδείχτηκε με καταδίκες (κι όχι μόνο είναι φήμη) ότι κάποια διπλώματα οδήγησης δόθηκαν με διαβλητό τρόπο, ακυρώστε τα όλα και επανεξετάστε τους οδηγούς!!! Κι εδώ μιλάμε για το δικαίωμα του πολίτη να ζήσει η να μη μείνει παράλυτος, όχι στο δικαίωμα να απολαμβάνει σωστή μουσική εκπαίδευση…

Είναι δικαίωμα του κάθε εργοδότη (είτε ιδιώτης είτε δημόσιο) να θέλει οποιαδήποτε πιστοποίηση της επάρκειας του υπό πρόσληψη εργαζομένου. Άρα, ας φτιάξει το Υπ. Παιδείας μηχανισμό για τους συγκεκριμένους υποψήφιους εργαζομένους. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό εάν πριν δεν έχει γίνει επιτέλους η διαβάθμιση των ωδειακών τίτλων μέσα στο σύστημα της χώρας. Καθότι ακόμα και η πιστοποίηση επιπέδου 1 θα είναι ισχυρότερη της ανύπαρκτου επιπέδου πιστοποίησης ενός αποκτηθέντος με Αριστείο Ωδειακού Διπλώματος. Η διαβάθμιση είναι η προτεραιότητα. Κι αυτό ακριβώς έγραψα δημοσιοποιώντας στο facebook πριν λίγες μέρες την πληροφορία που (τυχαία ήρθε σε μένα) περί Πιστοποιητικού Μουσικών Γνώσεων. Έγραψα λοιπόν τότε επί λέξει:

Μια απορία: Δηλ. αυτό ήταν πιο επείγον από την διαβάθμιση των πτυχίων και διπλωμάτων των Ωδείων; Η μήπως τελικά αυτό το σύστημα θα χρησιμοποιηθεί για διαβάθμιση όσων έχουν αυτούς του τίτλους; Και τέλος: Πώς είναι δυνατόν όλοι εμείς που υπηρετούμε τη μουσική εκπαίδευση να τα μαθαίνουμε αυτά κατόπιν εορτής από το διαδίκτυο;;;;;

Κι εδώ στο τέλος είναι η ουσία και το αίσχος. Είναι δυνατόν μια δημοκρατική κυβέρνηση, και μάλιστα της Σύγχρονης Αριστερά όπως δηλώνει, να αποφασίσει μέσω ενός καρεκλοκένταυρου για την μετατροπή του επαγγελματικού διπλώματος του Λεωνίδα Καβάκου από το Ελληνικό Ωδείο Αθηνών σε απλό αναμνηστικό δίπλωμα χωρίς να ρωτήσει τους ειδικούς του χώρου του βιολιού;

Το φαντάζεστε ότι εάν ο Καβάκος (ας μου επιτρέψει να χρησιμοποιώ το όνομά του ως παράδειγμα συγχρόνου καταξιωμένου καλλιτέχνη φτιάχνοντας ένα αυθαίρετο σενάριο) γυρνούσε στον τόπο καταγωγής του στα γεράματα και ήθελε να έχει μια εγκεκριμένη από το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας επαγγελματική ασχολία, θα έπρεπε να δώσει εξετάσεις πιστοποίησης επιπέδου 5 ώστε να προσληφθεί σε ένα από το κράτος ελεγχόμενο εκπαιδευτικό ίδρυμα; Κι ας μην μας πουν «μα αυτό θα γινόταν καθ’ εξαίρεση» διότι με καθ’ εξαίρεση τακτοποιήσεις φτάσαμε εδώ που φτάσαμε…

Φτάσαμε κιόλας να ακούμε, ότι όλη η αντίδραση στην μεθόδευση για την (χωρίς οποιαδήποτε διαβούλευση) κρυφή νομοθέτηση του Πιστοποιητικού Μουσικών Γνώσεων γίνεται από εμάς τους μουσικούς για λογαριασμό των ωδειαρχών!

Ε λοιπόν, ας το οργανώσουμε λίγο:

• Το προτεινόμενο σύστημα πιστοποίησης γνώσεων επιτρέπει σε ιδιωτικές και δημοτικές μουσικές σχολές να λειτουργούν πλέον, εάν το επιλέξουν, χωρίς να τις ελέγχει κανείς. Δίνοντας προοπτική στους μαθητές τους για «κάποιες» εξετάσεις πιστοποίησης, «κάποτε». Άρα τα μικρά ωδεία άλλο που δε θέλουν: Άδεια πολ. μηχανικού, πυροσβεστικής και φύγαμε!!!
• Τα μεγάλα ιδιωτικά ωδεία απλά δεν ασχολούνται ιδιαίτερα, διότι ποντάρουν σε πιο ελκυστική εναλλακτική λύση: «Μείναμε Ευρώπη», οπότε αργά η γρήγορα θα γίνουν μουσικά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Στα οποία όμως συνάδελφοι, σύμφωνα με το νέο ευρωπαϊκό κανονισμό διαβάθμισης θα μπορούν να διδάσκουν μουσικοί επιπέδου 6 (πανεπιστήμιο). Άρα ουδείς εκ των ωδειακών θα μπορεί και εκεί. Τουλάχιστον ως σταθερά εργαζόμενος κι όχι ωρομίσθιος, κάτι που ήδη γίνεται και στα Δημόσια Πανεπιστήμια για να καλυφθούν εποχικές ανάγκες. (Από ωδειακούς, μην ξεχνιόμαστε!)
• Η μουσική παραπαιδεία πανηγυρίζει διότι: «θα έχεις, για όσα χρόνια αντέχει, τον μαθητή σε ιδιαίτερα (με γλυκό μαύρο χρήμα) με προοπτική να δώσει για επίπεδο 5. Κάποτε.
• Αυτοί όμως που κλαίνε είναι γενικά οι πτυχιούχοι και διπλωματούχοι ωδείων. Που ξόδεψαν κόπο και χρήμα ώστε, εκτός από την μουσική κατάρτιση που τους έδωσε ο εκλεκτός τους δάσκαλος, να παλέψουν και για έναν στόχο που, ενώ στην πράξη και στη ψυχή ήταν τεράστιος, επίσημα αξιολογείται τελικά ως… ασήμαντος.
• Και αυτοί που κλαίνε περισσότερο, είναι όσοι επέλεξαν να χτίσουν και επαγγελματική καριέρα μουσικοπαιδαγωγού με εφόδιο αυτόν τον τίτλο, όπως για έναν ολόκληρο αιώνα γινόταν. Διότι για πείτε μου: εάν ο γονέας (άρα και ο μέσος ωδειάρχης, φροντιστηριάς πλέον) έχει να επιλέξει εργαζόμενο στην ελεύθερη αγορά, στο μέλλον ποιον θα προτιμήσει; Τον ικανό καθηγητή με ανίσχυρο δίπλωμα πιάνου από ωδείο, η τον ικανό καθηγητή με πτυχίο πιάνου απ’ το…. Πανεπιστήμιο!!! (Όλοι γνωρίζουμε την ακαταμάχητη γοητεία που ασκεί αυτή η λέξη στον Νεοέλληνα)
• Τέλος στενοχωριέμαι κι εγώ. Όχι για την πάρτη μου, εγώ πρόλαβα να διδάξω και να χαρώ εκατοντάδες μαθητές και μου είναι πρακτικά αδιάφορο ακόμη κι αν μου κατατάξουν τώρα τους τίτλους μου σε επίπεδο 1. (Κι ας αντιστοιχούν σε σπουδές στην Αγγλία επιπέδου 7). Στενοχωριέμαι που, άθελά μου, υπάρχει πλέον ο κίνδυνος να αποδειχτεί ότι εξαπάτησα τους μαθητές μου, ειδικά τους διπλωματούχους. Έχοντας την εμπειρία της δυσκολίας του ελληνικού διπλώματος και του επιπέδου του (το οποίο επίπεδο διαπίστωσα εγώ ο ίδιος ότι έχει όταν έγινα εύκολα δεκτός σε ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα της Βρετανίας) θεωρούσα ότι αυτός ο τίτλος «είναι σπουδαίος»!

Τους «παραμύθιασα» λοιπόν να ξοδέψουν κόπο απίστευτων ωρών μελέτης αλλά και χρήμα, κάνοντας άθελά μου και για λογαριασμό των ωδείων τον πλασιέ τίτλων σπουδών, που μόνο συναισθηματική αξία θα έχουν εάν περάσουν αυτές οι μεθοδεύσεις για υποβάθμιση των ωδείων.

Κι ως επίλογος:

Επειδή φτάσαμε στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία να ταυτιζόμαστε με τα ωδεία στις διεκδικήσεις μας για διαβάθμιση σπουδών, ας μην ξεχνάμε ποσό σοβαρή ευθύνη έχουν αυτά. Δεν έκαναν εδώ και χρόνια την παραμικρή σοβαρή συντονισμένη προσπάθεια να εξασφαλίσουν την τιμή και υπόληψή τους και φυσικά την τιμή και υπόληψη των εργαζομένων και αποφοίτων τους. Η παράδοση δεν είναι με το μέρος τους και πολύ φοβάμαι ότι και στην τωρινή συγκυρία υπάρχει πάλι ο κίνδυνος να κοιτάξει ο κάθε ωδειάρχης το δικό του συμφέρον, είτε εκφράζοντας αλλοπρόσαλλες και ανέφικτες προτάσεις, είτε απαξιώνοντας την υπόστασή των εκπαιδευτηρίων τους. Καθότι εμπορικά ακόμα και η συρρίκνωση ή η έλλειψη εποπτείας μπορεί κάποιους να βολεύει!

Σε αυτή την περίπτωση, δυστυχώς θα βρεθούμε απέναντι…

Α… και κάτι ακόμα!

Αλλάξτε επιτέλους τα ταμπελάκια στα αρμόδια γραφεία που ελέγχουν τα ωδεία εκεί στο Υπουργείο Πολιτισμού. Και γράψτε «Υπουργείο Παιδείας». Μα πόσο δύσκολο είναι; Κυβέρνηση είστε, εσείς μπορείτε να φτιάχνετε νέους νόμους για να δώσετε λύσεις, δεν είστε δικηγόροι που ψάχνουν παραθυράκια στους παλιούς νόμους!!!

________________________
Αρχική δημοσίευση εδώ